لوله های پلیمری جایگزین مناسبی برای لوله های فلزی هستند که دچار خوردگی یا زنگ زدگی می شوند. این لوله ها سبک و ارزان و نصب آنها آسان است. البته علاوه بر مقاومت بالا در برابر خوردگی و ضربه، مزایای دیگری نیز مانند افت فشار کمتر، انعطاف پذیذی بالا، نارسانای الکتریسیته و خواص بهداشتی و رسوی پذیری ناچیز را می توان نام برد. لوله های پلیمری علی رغم مزایای فراوان، مقاومت زیادی در برابر دما و فشار ندارند و قابل اشتعال هستند، که البته به دلیل مزایای فراوان، همچنان در بین لوله های محبوب هستند. برای غلبه بر این محدودیت، بعضی از لوله ها از ترکیبی از پلیمر و فلز استفاده کردند که خصوصیات فیزیکی ، شیمیایی و مکانیکی لوله را بر اساس نوع استفاده از آن تعیین می کند. بیشترین کاربرد این لوله ها که ممکن است در کشاورزی و باغداری مشاهده کرده باشید، در سیستم های آبیاری و آبرسانی است. همچنین از لوله های پلیمری در سیستم های دفع فاضلاب، توزیع آب در باغبانی، کارخانه ها، دام، پساب های صنعتی و شیمیایی، فرآوری مواد غذایی صنعتی و … استفاده می شود. امروزه این لوله های پلیمری جایگزین لوله های گالوانیزه در تأسیسات آب سرد و گرم شده اند. از انواع رایج لوله‌های پلیمر می‌توان لوله پلی اتیلن(PE)، لوله پلی پروپیلن (PP) و لوله پی وی سی یا پلی وینیل کلراید (PVC) را نام برد.

–    لوله پلی اتیلن: انواع مختلفی از لوله های پلی اتیلن در صنایع مختلف مورد بهره برداری قرار می گیرد.

–    لوله پروپیلن: کاربرد این نوع لوله، شبیه به لوله پی وی سی است منتها مقاوم‌تر و کاربردی‌تر بوده و حداقل تا 50 سال عمر می‌کنند. اتصالات متنوعی که از این نوع در بازار است، آن را تبدیل به یکی از محبوب‌ترین لوله‌ها در بازار جهانی کرده است.

–    لوله پی وی سی:بیشتر این لوله ها خاکستری یا سفید هستند. برخلاف سایر لوله های پلیمری، این نوع قابل اشتعال است و در دمای زیر صفر می شکند. البته جرقه فقط در قسمت مشتعل باقی مانده و از بین می رود و به قسمتهای دیگر لوله منتقل نمی شود. کیفیت این لوله ها تحت تأثیر نور شدید خورشید یا اشعه ماورا بنفش قرار دارد و آسیب پذیر هستند. بنابراین در لوله های آب گرم استفاده نمی شود.